Rondreizen

Op oudjaars avond komen we aan in Capetown. We besluiten oud en nieuw bij het Waterfront te vieren, omdat daar een groot vuurwerk is om 12 uur. We zijn niet de enigen: als we aankomen is het nog redelijk ok met de drukte, maar al gauw loopt het vol, en voller, en voller... We eten fish en chips bij de 'fastfood' (wachttijd drie kwartier) want alle restaurants zijn al weken volgeboekt. Geeft niks, want juist op straat is het leuk, de perfecte plek om mensen te kijken! Allemaal mooi en feestelijk uitgedost, hier loopt zwart en wit allemaal door elkaar, heel gemoedelijk en gezellig. Misschien een voorproefje van hoe zuid afrika zou kunnen worden? Er zijn optredens bij een groot podium, van zuid afrikaanse artiesten die we toch niet kennen, en na de hele avond en nacht rond geslenterd te hebben vinden we et vrij snel na het vuurwerk wel prima en gaan naar huis. Dachten we, maar 2 uur later is het als we eindelijk de gigantische files bij de parkeergarages ontsnapt zijn... Ach ja..

De volgende dagslapen we in een ander hostel aan het strand, we willen daar eerst heen rijden maar waren even vergeten dat alle zuid afrikanen 1 januari traditiegetrouw aan het strand vieren... De files zijn werkelijk niet normaal meer, Zandvoort in de zomer is er niets bij, uiteindelijk sluit de politie zelfs de toegangswegen af, en rollen er twee taxibusjes over de kop (ook niet vreemd want die rijden als maniakken). Wij zijn dan gelukkig al weg, we hebben maar besloten nog een dagje capetown te verkennen en dan 's avonds via de mooie route van Chapmans peak naar onze hotels te reizen. Die route is inderdaad geweldig, helemaal bij zonsondergang. Aan de rechterkant van de weg zie je de zon langzaam zakken, kijk je uit over de hoge kliffen en zee en de baai aan de overkant, prachtig! Aan de linkerkant van de weg staat jan, gebiologeerd naar de laagjes in de rotswand te kijken... Tjsa :-)
De volgende dag vertrekken Jan en Jesse naar het vliegveld en naar huis, en wij maken ons op voor een 19 uur durende busreis naar Johannesburg, waar we een auto gehuurd hebben. Eigenlijk valt de reis nog redelijk mee, gelukkig, en het is best leuk om de droge landschappen van de Karoo door te rijden. We hebben een hostel geboekt 2 uur rijden van Johannesburg, en job heeft gelukkig nog genoeg puf om ons daar heen te rijden.

Onze eerste bestemming is dan st Lucia, aan de zee vlak bij een groot wetland natuurgebied, Isimalango. Als we de provincie KwaZulu Natal (of KZN, zoals iedereen het hier noemt) binnen rijden vinden we de omgeving en de mensen meteen anders. Het is hier heel tropisch; overal groen, bananen, en suikerriet. De wegen zijn opvallend goed, zou het dan toch lonen als de president uit je provincie komt? Ook de mensen vinden we anders, stoerder op een bepaalde manier, zelfverzekerder. Ook meteen wat uitdagender/ meer macho dan de lieve en toch wat verlegen coloureds uit onze omgeving in de garden route. Ze stralen een soort trots en werklust uit, dit is echt een volk met een lange traditie van een eigen cultuur, zou dat het verschil maken? Wat we ook niet echt meer zien zijn de treurige townships, of locations, die overal in de westkaap rond de steden en op het platteland liggen. Hier is het wel erg landelijk, en de huisjes zijn vaak klein, maar ze hebben wel een eigen tuintje, akkertje dat soort dingen. We zijn echt onder de indruk van KZN en hebben hier echt het 'Afrika gevoel'.

Bij Sint Lucia willen we graag gaan snorkelen, want dat kaneven verderop. Althans, zot, want het bewuste strand blijkt 3 uur rijden,en als we daar aankomen in de laatste snorkelboot van de dag net vertrokken. Vanaf het strand snorkelen gaat niet,en de tour naar de nestelende zeeschildpadden duurt tot 1 uur 's nachts, dus dat wordt hem ook niet! Gelukkig is de hele autorit door het prachtige landschap hier ook al de moeite waard. Langs de weg kopen we5 heerlijke mango's en een stuk of 20 kleine ananasjes (de kleinste hoeveelheid die we konden krijgen, haha) voor bijna geen geld, dus we eten heerlijk fruit de hele dag door. Om onze mislukte tocht te wreken besluiten we de volgende dag een boottocht te doen door de wateren van het Isimalango
Park. Het stikt daar in de wateren van krokodillen, nijlpaarden en haaien, een cocktail die niet tot zwemmen of zelfs maar pootjebaden aanmoedigt, maar. Vanaf een boot is het prachtig om te zien. We zien hopen nijlpaarden en krokodillen, maar ook een visarend die vlakbij in een boom zit en opvliegt als we langskomen, en een giant kingfisher (ijsvogel) en een pigmee goose, de kleinste ganssoort die er bestaat: een prachtig beestje met een groen koppie, leuk!

Daarna is het tijd voor Durban waar we onze vriendin Phumla gaan opzoeken. Na redelijk wat tijd in kaapstad, en eventjes in Johannesburg is Durban toch echt weer heel anders: als een soort tropische jungle stad ligt het aan de kust en de heuvels er omheen. Er is erg veel groen: grote tropische bomen, palmen, bananen en heel veel bloemen. Vooral de buitenwijken,waar wij ook slapen, zijn ontzettend groen en bosrijk. Phumla is natuurlijk onze local guide en we hebben heel veel plezier. Bovendien kan zij allemaal gave verhalen vertellen bij wat we zien, en omdat zij natuurlijk Zulu praat kan ze ook veel makkelijker vragen stellen. Zo helpt ze ons met afdingen in de Victoria market, een plek die wel in onze boekjes staat, maar waar we zelf toch niet zo snel als enige blanken heen gegaan waren. Dat geldt al helemaal voor de markt ernaast, gelegen op een oude nooit afgebouwde snelweg overgang. Hier zijn de stalletjes voor de traditionele genezers: stapels boombast en gedroogde planten vind je hier, maar ook gedroogde slangen, apen, vogels etc. we zijn echt de enige toeristen hier, en worden soms wel vreemd aangekeken, maar op sleeptouw bij Phumla is het allemaal prima, en ze willen zelfs wel vertellen waar alles voor dient. Bovendien kan zij de bordjes vertalen: als je vijanden hebt, geen liefde in je leven, ongeluk, slapeloosheid, of natuurlijk boze geesten: voor alles is er wel iets. Wel best creepy, soms, maar ook gaaf om te zien!

Er zijn hier heel veel Indiërs, ooit gehaald om op de suikerriet plantages te werken, bijna elke 'Afrikaanse' winkel is eigenlijk van een Indier. "The sugercane people" noemt Phumla ze, " but they have been here for so long, so we don't hate on them" , legt ze uit. Wie die twijfelachtige eer wel ten beurt valt zijn de chinezen. De haven van Durban, de grootste in zuidelijk afrika, is nu in handen van een groot chinees concern, en ook andere dingen zoals grote malls en bioscopen kopen ze op. ik kan me voorstellen dat dat bedreigend kan zijn voor een land dat het zo graag zelf wil doen. Het is ook een van de dingen die ze hier president Zuma (zelf een zulu) erg kwalijk nemen: "he's selling out his own people!".

Die avond gaan we mee naar de verjaardag van de vader van Phumla's vriend. Het feest is wat groter dan ze dacht, maar we zijn van harte welkom, en worden zelfs genoemd in de speech van de jarige, want gasten van ver brengen geluk! Phumla heeft al een paar keer verteld dat Zulu's bij feestelijke gelegenheden een koe koken. Wij moesten daar natuurlijk hartelijk om lachen; want wat is er nou feestelijk aan gekookte koe? Geroosterd leek ons toch lekkerder! Maar nu is het dan zo ver en krijgen we gekookte koe en het is heerlijk. Het vlees wordt ‘s ochtends gekookt, en dan afgekoeld. We krijgen een groot stuk waar we plakken vanaf moeten snijden en in zout dopen, heerlijk. Vooral met het warme drukkende weer hier is het eigenlijk heel lekker dat vlees niet warm is, en het is heerlijk mals. Daarbij krijgen we een gestoomd brood, ook heel lekker, zacht en super machtig, als een soort zwaar bapao broodje, zonder vulling dan. Na het eten en de speech van de jarige wordt er uitgebreid gebeden. Dat betekent overigens vooral zingen, en er zitten een paar familieleden bij met een geweldige stem! Echt heel gaaf om hier bij te mogen zijn... De volgende dag zouden we naar het strand gaan met Phumla, maar haar ouders en zusje en nichtje besluiten ook mee te gaan, en het wordt zo een braai op t strand. De wolken dreigen wel, maar het weer blijft lange tijd goed, niet te warm. We eten heerlijke visjes op het strand, en wisselen ondertussen verhalen uit. Phumla's vader verteld Job over het kroegje dat hij had opgebouwd in Johannesburg. Tijdens de rellen die er waren voorafgaand aan de tijd van de verkiezingen is hij alles kwijt geraakt. In die tijd ging het echt hard tegen hard, niet zozeer tussen blanken en zwarten, maar vooral tussen zwarte cultuurgroepen onderling. Achteraf is het echt wel een klein wonder dat er toen geen burgeroorlog is uitgebroken, iets waarvoor veel van de eer echt naar Mandela gaat denken we. Hij is toen naar Durban vertrokken en daar opnieuw begonnen. Hij is echt een self made man, nu een van de grote namen als gaat om de bouw, vooral beton.
Hij vertelt trots dat hij heeft helpen bouwen aan het grote voetbalstadion dat het silhouet van de stad domineert, al wordt het nu nauwelijks nog gebruikt.

Met Phumla en haar moeder ik het over trouwen; Phumla is zelf flink christelijk, maar wil wel een traditioneel Zulu huwelijk. Een huwelijk voor de kerk (een 'white wedding') kan dan later nog wel een keer, anders wordt het te duur.
Ze vinden het maar vreemd dat je als christen in europa toch wel eigenlijk in kerk moet trouwen, en begraven worden bovendien. Hier mag je als je een stukje land hebt gewoon een kuil graven... Via dit onderwerp komen we bij hun herinnering aan de hoogtijdagen van de aids sterfte hier. Ze weten nog goed dat er opeens zoveel mensen dood gingen toen, dat er op het platteland hele dorpen ontvolkt waren; hele families, vaders, moeders, ooms, zoons, dochters, iedereen dood, en overal aidswezen. In hun beleving gaat het nu veel beter met het hiv probleem; nu gaan mensen tenminste niet meer overal dood. Er komen nog wel steeds meer besmettingen bij, maar kennelijk was die tijd zo vreselijk dat het nu "veel beter" lijkt te gaan..

Dan breekt de langverwachte bui toch echt los boven ons hoofd. De avond braai verplaatst zich naar het huis van Phumla’s ouders, waar we bovendien nog drie jongens als gasten erbij krijgen. Dit zijn ‘echte Zulu’s’ zegt Phumla’s moeder. We snappen het eerst niet, maar dan blijkt dat de achternaam van deze jongen ook daadwerkelijk Zulu is, ze behoren dus niet alleen tot de Zulu clan, maar ook tot de Zulu familie, een grote eer natuurlijk. Het wordt ene hele gezellige avond, in de druipende regen (maar heerlijk warm) zitten we onder een afdak lekker rond het vuur. Als we weggaan na uitgebreid afscheid nemen, rent Phumla’s vader opeens nog het huis in, om terug te komen met een houten schildpad, voor ons. Zo lief!

De volgende dag vertrekken we om 6 uur om te gaan snorkelen in de buurt. Helaas valt het nogal tegen: het is eigenlijk een duikplek, en de duikers komen boven met enthousiaste verhalen, maar voor snorkelen is het eigenlijk te diep, en de zee te wild, met superhoge golven waar je als snorkelaar geheel aan bent overgeleverd, heel vermoeiend. Leuk is wel dat we een heel aantal zeeschildpadden zien, waarvan 1 als we in het water liggen te snorkelen. Minder leuk is dat ik 100% zeeziek wordt, compleet met rillen en kotsend over de rand van de boot... Volgende keer weer gewoon duiken ! dan moet Job maar even opschieten met dat duikbrevet...
We komen de middag bij op het terras met prachtig uitzicht van een backpackers die van een Franse chef blijkt te zijn. Het eten is inderdaad heerlijk, en we krijgen nog de tip mee dat er een koffieplantage vlakbij is waar je ook koffie en koffiebonen kan kopen en zo. Daar moeten we als echte koffie liefhebbers natuurlijk langs! We kunnen er alle smaken proeven, en van de overtuigende winnaar nemen we een grote zak bonen mee naar huis, leuk!

Daarna is het tijd voor de Wildcoast, daar wilde ik al de hele tijd graag naar toe. Zodra we de grens met de Eastern Cape over rijden en weg zijn uit KZN verandert het landschap: groene met gras begroeid open landschap vinden we hier, heel anders dan de jungle achtige omgeving van hiervoor. Dit gedeelte van de Eastern Cape was ten tijde van de Apartheid de eigenlijk een soort eigen landje: Transkei, bedoeld voor de zwarte Zuid Afrikanen. Hier zie je ook nu nog bijna geen blanken. Het is een heel arm gebied, maar ook hier zien we eigenlijk geen echte townships; veel kleine rond huisjes staan hier, met een klein lapje grond, wat koeien en vooral veel geiten (die graag vlak voor je auto op de weg willen gaan liggen). Het ziet er niet zozeer welvarend uit, maar ook niet super arm: vooral heel landelijk. Port St Johns, aan de kust is dan weer echt een verborgen juweeltje: tussen twee hoge kliffen komt een grote rivier uit in zee, en daaromheen is het net een soort van tropische Jungle, prachtig! We zitten in de Jungle Monkey, de leukste backpackers tot nu toe waar we ook nog eens een gast tegenkomen die daar werkt, maar die hiervoor 4 jaar in Amsterdam heeft gewoond en ook nog allemaal mensen kent die Job ook kent! De sfeer is er zo relaxt en het landschap zo mooi dat we hier met plezier even blijven.
Met een gids van de backpackers lopen we door minipaadjes door de jungle (hij blootsvoets!) naar een verborgen waterval met een diepe poel eronder waar je kunt zwemmen en van de rotsen kan springen, wat de lokale kindertjes ook hebben ontdekt en met veel plezier doen. Hierna brengen we nog 1 dagje door in de Drakensbergen, die liggen toch op de terugweg naar Johannesburg. Nog 1 laatste prachtige wandeling door de kloof van de Tugela rivier (Job heeft in Amsterdam altijd in de Tugelaweg gewoond, dus dat is ook wel leuk), nog 1 heerlijk diner (biefstuk ‘alla rossini’, op z’n zuid Afrikaans en dus met piri piri kippenlevertje, heerlijk) nog ene stuk vreselijk slechte weg in de Free state, en dan zijn we opeens weer in Johannesburg, op het vliegveld.
Het halve jaar zit er op, hoe heeft het zo snel voorbij kunnen vliegen?
Wat een geweldig land is dit, wat een natuur, fantastische mensen, bijzondere geschiedenis. We hopen hier zeker nog eens terug te komen vrienden weer te zien, misschien als beginpunt van een reis verder naar het noorden; nog dieper Afrika in... wie weet!